Ν.Δ. Η επελαση της νεας Φεουδαρχιας

Την προηγούμενη φορά σας μίλησα για τους τέσσερεις διεκδικητές της προεδρίας της Νέας Δημοκρατίας.

Σήμερα θα σας μιλήσω για την επέλαση της νέας φεουδαρχίας.

Ας μιλήσουμε όμως λίγο για μένα. Για τον συντηρητικό πολίτη που ψήφιζε πάντα συντηρητικά.

Που μισούσε την απολυταρχία των σοβιετικών και που άνοιγε σαμπάνιες με την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων.

Σήμερα ο… εγώ, βλέπει τους παλιούς του πολιτικούς αντιπάλους είτε είναι επισκέπτες σε οικονομικά blogs, είτε είναι κάτοχοι ενός πιο επίσημου δημοσίου βήματος, να μιλούνε για την ελληνική σοβιετία, να αναμασούνε τον όρο μέχρι καταχρήσεως και στο βάθος, να εννοούν εμένα.

Έτσι, ένας δεξιός πολιτικός που έγινε επί υπουργίας του κυνηγός κεφαλών, βρίσκει συμμαχία σε έναν …ας πούμε… δημοσιογράφο για να κατηγορήσει ποιόν; Εμένα!

Γιατί εγώ, που δεν έκανα τίποτα άλλο από το να καθίσω στ’ αυγά μου, και να υπηρετήσω το κράτος που υπήρχε, γιατί αυτό υπήρχε, δεν ήμουνα αρκετά αλλιώς και τώρα πρέπει να με πετάξουνε στον γκρεμό της απαξίωσης.

Γιατί δεν χωράω στον νέο κόσμο των αγορών, γιατί δεν είμαι αρκετά προσαρμοσμένος ώστε να θέλω να δουλεύω τις Κυριακές, όταν τα παιδιά τους θα πηγαίνουνε για serf, τα δικά τους παιδιά, όχι τα δικά μου, γιατί δεν καταλαβαίνω πόσο ελάχιστα σημαντικός είμαι μπροστά στις απαιτήσεις των αγορών, πόσο πρέπει να μου βγαίνει η γλώσσα στον ανταγωνισμό, πόσο παρωχημένος είμαι.

Εγώ, ο συντηρητικός υπάλληλος, επαγγελματίας, συνταξιούχος, πρέπει να καταλάβω ότι δεν χωράω σ’ αυτό τον νέο κόσμο, κι ότι είμαι ένα σοβιετικό απολίθωμα, διότι επιμένω να υπάρχω.

Γιατί δεν είμαι αριβίστας, γιατί δεν πήγα στη Μύκονο, και ύστερα αυτός ο πλούσιος μικρόκοσμος να με ξεράσει, αλλά κράτησα τις αποταμιεύσεις μου ο άθλιος, αντί να καταναλώνω και να καταναλώνω σαν το βόδι στο παράδειγμα του Μπίσμαρκ, γιατί δεν ξιπάστηκα στον υπερτροφικό μαλάκα που μου ζητούσανε, γιατί πήγαινα στο ζαχαροπλαστείο το παιδί μου να το κεράσω μια σεράνο με τα τίμια λεφτά μου.

Όσο ζούσε ακόμα η αληθινή Σοβιετία, οι κοντυλοφόροι το έπαιζαν αριστερούληδες και οι δικοί μου με χαϊδεύανε γιατί τους ήμουνα πιστός.

Τώρα, αυτοί τα βρήκανε κι εγώ στην απ΄ έξω. Τώρα είμαι το παρελθόν, η οπισθοδρόμηση. Σε λίγο, θα μου αφαιρέσουνε και την ψήφο.

Διάβασα με τρόμο την θέση ενός γηραιού πολιτικού για τον κύριο Φίλη. Μπορώ να διαφωνώ σε όλα με τον κύριο Φίλη, αλλά ποτέ δεν θα έλεγα ότι πρέπει να εκτελεστεί επειδή προσλαμβάνει δασκάλους.

Δεν προσλαμβάνει πουτάνες, δασκάλους προσλαμβάνει, και αν το σουηδικό σύστημα που τόσο λατρεύει ο κύριος Μάνος έχει πολύ λιγότερους και είναι τόσο πιο αποτελεσματικό, ας μας εξηγήσει γιατί αυτοί οι υπερβόρειοι μπεκρήδες ξερνοκοπάνε από το πιοτό από τα πάρκα μέχρι τα πλοία που διασχίζουν το στενό ανάμεσα στην Δανία και την Σουηδία και γιατί είναι καλύτεροι από μένα.

Γιατί φοράνε παπιγιόν; Κάποιοι πολιτικοί στην Ελλάδα, που έχουνε χαρτογραφηθεί ως η χλεύη των λαϊκών αγορών, χαίρουνε ενός απίστευτου θαυμασμού από μισθωτικούς φιλοσόφους και δημοσιογράφους, μέχρι μονομανίας.

Λες και όλοι είμαστε ποτισμένοι με πεγιότλ και δεν ξέρουμε να διακρίνουμε τι βλέπουμε. Ο κύριος Μάνος είναι αντάξιος ενός Τζήμερου  στην σκληρότητα.

Αλλά είναι και αντάξιος ενός Τζήμερου στην εντέλει κωμική εκφορά του εσωτερικού του κόσμου.

Και οι δυο τους, είναι μέρος ενός κόσμου που θέλει να στρώσει την επελαύνουσα φεουδαρχία, πάνω στο πτώμα μου (και του κυρίου Φίλη ειρήσθω εν παρώδω).

Έτσι το εκλαμβάνω εγώ, παραμένοντας ένας συντηρητικός πολίτης.

Και θέλω να ρωτήσω έναν εκ φύσεως αριστοκράτη που μου αρέσει όλο και περισσότερο χωρίς να τον ξέρω προσωπικά: εσείς κύριε Τζιτζικώστα, εσείς που τα βάλατε με όλο τον συρφετό που σας πολέμησε, τι θέση έχετε για μένα;

                            Ένας συντηρητικός (αλλά όχι άνους) πολίτης.